In 2012 besloot ik een eigen onderneming te starten: Interactiewerk.
Als ik terug denk aan dat moment in de lente, toen ik deze naam voor het eerst hardop uitsprak, loopt mijn hart weer over van opwinding en grote idealen. Want ik had een missie: beweging brengen in de verstarde verhoudingen tussen overheid en samenleving. Samenwerking bevorderen in de ambtelijke organisatie en vorm geven aan ‘echte’ burgerparticipatie Zo stond het ook op mijn kaartje: Interactiewerk, cocreatie in het publieke domein.
En ja, ik ben een fervent strijder voor een betere wereld. Zo kent men mij: ambitieus, vurig en nooit tevreden met het resultaat. Op de bres voor verandering en vernieuwing.
Maar in de luwte van de actie heb ik ook iemand anders in mezelf ontmoet die minder gekend is. Iemand die gefascineerd is door de veranderingskracht in mensen. En geboeid door wat zich onder de oppervlakte van menselijk gedrag afspeelt. Deze andere ik veroverde een plekje in Interactiewerk. Het idee dat ik ook de diepmenselijke interactie tot mijn werkterrein zou kunnen maken, kwam als een lang gekoesterde droom aan het licht.
Zelf hou ik erg van stilte en reflectie. Zo lang ik me kan herinneren ben ik op zoek naar die innerlijke rust die me in staat stelt om voluit te kunnen genieten van het leven. Zo stel ik me dat voor althans. Dat er zoiets bestaat als een diepe tevredenheid met mezelf en dat als ik die zou kunnen bereiken, dat ik dan echt in verbinding kan zijn met al het moois om me heen. Dat is pas leven. Ik heb dan ook veel opleidingen, cursussen en workshops gevolgd op zoek naar manieren om dit walhalla in mezelf te vinden. En het heeft me veel opgeleverd. Ik kan voluit zeggen dat die interactie met mezelf mijn leven een stuk rijker en zinvoller heeft gemaakt.
Het idee om mijn persoonlijke ervaring in het omwoelen van mijn innerlijk landschap te gaan combineren met mijn achtergrond als theatermaker en trainer kreeg langzaam vorm. Ik ben me gaan richten op het coachen van mensen en het ontwikkelen van trainingen waarin ik de diepere lagen van de interactie kan aanboren. Het was bijzonder om te ontdekken hoe dichtbij het voor me was. Ik voelde me als een vis in het water.
En nu is het bijna 2014 en ben ik begonnen aan een opleiding voor psychotherapeut en psycholoog. Ik heb een nieuwe weg gekozen. En dat voelt nog wat onwennig, maar er is geen spoortje twijfel meer. Het wordt tijd om uit mijn schulp te kruipen.
Na anderhalf jaar begint Interactiewerk echt vorm te krijgen en heb ik een eigen website. Het is spannend om een eigen plekje op het net te hebben. Want uit mijn schulp kruipen is voor mij geen tweede natuur. Maar alles mag een begin hebben en tijd om te groeien.
Geef een antwoord