Aarzelend stap ik over de drempel van het nieuwe jaar. Ik kan het oude nog niet met een gerust hart achter me laten. Al die onafgemaakte initiatieven, de onbeantwoorde vragen, de twijfelachtige beloftes. Iets in mij kan er nog geen punt achter zetten. Ik had er meer van kunnen maken. Misschien. Of me er minder aan kunnen hechten. Waarschijnlijk.
Hoe dan ook, ik treed het nieuwe jaar niet lichtvoetig tegemoet. Vergezeld door beelden uit de wereld om me heen die ik liever niet had gezien: oorlogsslachtoffers steeds weer en steeds meer, moedeloze mensen die geen betaald werk kunnen vinden, troosteloze leegstand in winkelstraten omdat we maar niet kunnen geloven dat het over is met de oude economie. Jonge mensen met angst voor de toekomst, oude mensen die geen geborgenheid kunnen vinden, kinderen die de virtuele wereld verkiezen boven de echte. Wellicht te somber. Een te zware wissel op de frisse duik die ik in het nieuwe jaar hoor te nemen.
Tegen beter weten in besluit ik om het nieuwe jaar niet met een schone lei te beginnen. Ik wil nog even nalezen wat 2013 in mijn geheugen heeft gegrift. Ik wil toch nog eens nadenken over die onbeantwoorde vragen. Terug komen op die twijfelachtige beloftes. Want ik kan niet vooruit als de wereld om me heen achter blijft.
En daarmee ligt het nieuwe jaar weer voor me open. Want wat eerder niet lukte, kan ik gewoon nog een keer proberen. Misschien ben ik wijzer geworden. Over de drempel met een volle rugzak dan maar. Zuchten mag. Hopen ook.
Mmm. Dat voelt weer een stuk lichter.
afbeelding: fragment uit The Red Model, René Magritte
Geef een reactie