Kollektivet

Afgelopen week zag ik de film Kollektivet van Thomas Vinterberg. Een sprankelende en gevoelige film over een commune in Kopenhagen in de jaren ’70. Ik werd gegrepen door de kleurrijkheid en de vanzelfsprekendheid waarmee deze mensen hun leven met elkaar deelden. Lief en leed, intimiteit, bravoure en het steeds weer zoeken naar wat waar en juist is. Maar bovenal was het voor mij een ode aan de ontoereikendheid. Hoe mooi is de mens als hij ontoereikend kan zijn! Als hij mag stuntelen, als hij hunkert en niet vindt en opnieuw probeert. In de film probeert Anna vrede te krijgen met de kwetsing van het verlaten zijn. Ze loopt er niet voor weg, je zou haar zelfs heldhaftig kunnen noemen in de manier waarop ze er middenin blijft staan en het probeert te accepteren. Maar diep in haar is de wonde te groot en ze gaat toch ten onder. En het is prachtig hoe dit gebeurt onder de ogen van haar gezin en huisgenoten. Zo onverhuld en kwetsbaar is Anna in het huis vol mensen. Er is geen verstoppen mogelijk. Hoe stoer, ruimdenkend en loyaal ze ook probeert te zijn, er is voor haar geen andere weg dan zich terug te trekken en haar wonden te likken. Als ze zich gewonnen geeft, komt er eindelijk rust.

Ik vind het een fijne gedachte, dat ik ontoereikend mag zijn. Ik ben zo iemand die moeilijk kan weerstaan aan de lokroep van heldhaftigheid. Ik waan mezelf wel eens sterker dan ik ben. En dat is heerlijk. Een glimp op te vangen van wat mogelijk is, de onbegrensdheid zien die voor me ligt. Ik hou van de held in mij. Hij brengt me energie en levenslust. En vooral mooie dromen. Maar hij raakt vaak gewond. De strijd in de voorhoede is niet zonder gevaar. Ik heb heel wat afwijzing, mislukking en onbegrip moeten verduren. Sommige littekens helen en sommige lijken steeds weer te worden geraakt. Af en toe ben ik de uitputting nabij. Want de held in mij stopt  nooit. Hij accepteert geen grens. Dus vrede vinden in ontoereikendheid zegt me wel wat. Kunnen uitrusten op de grens. In volle tevredenheid kunnen genieten van het uitzicht op de horizon. En zijn waar ik ben. Midden in het leven.