Dertig jaar nadat ik in dit huis kwam wonen, is nu het moment om te vertrekken. Het valt me zwaar om de herinneringen achter te laten. Ik kwam hier met dromen voor een toekomst waarin alles mogelijk leek. Jeugdige overmoed wellicht. En natuurlijk liep het anders. Het gezinsleven was vol en gul. Het werk in de huisartsenpraktijk veeleisend. Gaandeweg verloor ik het zicht op mijn dromen.
Nu ik terug kijk sta ik versteld van de vele pogingen die ik heb gedaan om een eigen leven op te bouwen, een eigen carrière. Ik liep over van ideeën en plannen en in vele daarvan heb ik flink geïnvesteerd. Ik kan wel zeggen dat ik ervoor gevochten heb, met vasthoudendheid, met enthousiasme, met vertrouwen. Toch is het niet gelukt zoals ik het graag had gewild. Ik reken het niet alleen mezelf aan. Ik heb verloren van een systeem waarin vrouwen geacht worden eerst en vooral moeder, partner en dochter te zijn. Om te zorgen, te helpen en te steunen. Het zit in mijn opvoeding en het zit in de maatschappij. Toch voel ik schaamte. Ik had het moeten kunnen, anderen kunnen het, waarom ik niet. En bij die gedachten komt de vechtlust alweer naar boven. Het is nog niet te laat.
Maar natuurlijk ben ik bang dat het te laat is. Ik ben de prime time gepasseerd. Daarom valt het afscheid van dit huis me zo zwaar. Hier had het moeten gebeuren en het is moeilijk om toe te geven, maar het is niet gebeurd. Ik moet denken aan de woorden die ik mijn cliënten zo vaak toefluister: neem je verlies, er zit niets anders op, staak het verzet en laat je tranen lopen. Dat is nu ook aan mij.
De laatste jaren in dit huis waren gericht op het opbouwen van een therapiepraktijk. Ik begon in het prachtige Hermit House achter de huisartsenpraktijk en inmiddels zit ik alweer drie jaar in huis waar ik ruimte heb voor relatietherapie. Ik geniet van het werk en van de vele ontwikkelingsmogelijkheden die het me biedt als therapeut en als mens. Het is anders dan alle andere dingen die ik eerder heb ondernomen. En misschien is het wel waar ik altijd naar heb uitgekeken. Samen zoeken naar antwoorden op de grote vragen van het leven, zoals ze zich elke dag voordoen. In gesprekken met je kinderen, in problemen op het werk, in het mislukken van een relatie of in het nemen van verlies. Van mens tot mens.
Het inpakken is begonnen. Over twee maanden staat de verhuiswagen voor de deur. Ik zal de kamers missen waarin ik het leven heb gedeeld. Het zal nooit meer zijn zoals het was. Cliënten zullen niet meer van het trapje de therapieruimte in vallen ook al heb ik ze gewaarschuwd. Ze zullen geen rode wangen meer krijgen van de houtkachel in het Hermit House. Op dit moment weet ik niet waar ik ze straks zal mogen ontvangen. Maar er komt een nieuwe plek, dat is zeker. Ik hoop dat ze straks weer peinzend voor mijn boekenkast zullen staan, dat ze ergens in de keuken de koffiemachine zullen horen malen. En dat we samen nieuwe herinneringen zullen opbouwen. Want alles achterlaten hoeft niet.
Geef een reactie